Nawet, nawet. Widzę, że to jest wstęp, czyli mam rozumieć, że się rozkręcisz?

Ehh to na prologa nawet za krótkie ;x.

- Witam Panie Prezesie. - powiedziałem niepewnym głosem,

- Witaj Pawle. Jak minął dzień? - odpowiedział mi Perez; widać było, że nie chce walić "z grubej rury"

- Tak jak zawsze. Rano trening, po południu sparing wewnętrzny i do domu. Były już kiedyś lepsze dni, ale ten nie jest najgorszy.

- Wspaniale Pawle. Sprawię, że ten dzień stanie się dla Ciebie wspaniały!

- To ciekawe, ale o co Panu chodzi Panie Prezesie? - wiedziałem o co chodziło, ale nie byłem na to przygotowany więc postanowiłem "bawić się w podchody"

- Pawle proszę cię... Wiesz, że sytuacja w klubie nie jest teraz najlepsza. Odkąd odszedł od Nas Manuel Pellegrini nie ma żadnego godnego następcy dla Niego. Wenger woli zostać ze swoimi "dzieciaczkami", a Jose Mourinho zapragnął wrócić do The Blues.

- Tak. Wiem o tym, ale co to ma wspólnego ze mną?

- Nie owijajmy w bawełnę. Zostałeś ostatnim kandydatem na stanowisko Trenera Realu Madryt. Czy jesteś gotów podjąć się tego arcytrudnego zadania?

- Prezesie. Nie mam doświadczenia w świecie futbolu. Zespół rezerw to nic w porównaniu z najlepszym klubem na świecie.

- Czyli nie jesteś zainteresowany? - rzekł troszeczkę przygnębionym głosem Fiorentino

- Oczywiście, że jestem. Ale nie wiem czy sobie poradzę.

- Znam cię na tyle dobrze, że mogę powiedzieć, że sobie poradzisz. Wierzy w Ciebie cały Madryt

- Dobrze. A więc spróbuję.

- Niezmiernie się cieszę. Mógłbyś przyjść dzisiaj o 21 do Restauracji El Bodegón?

- Dzisiaj? Jestem w ogóle nie przygotowan... Będę na sto procent Prezesie

- Wspaniale. Wystarczy, żebyś mówił do mnie po imieniu.

- Jasne, Panie Prezesie Fiorentino.

- Ach... - westchnął Perez - Do zobaczenia na miejscu. -

- Do zobaczenia. - rozłączyłem się.

Madryt, 20:30
Gotowy! - pomyślałem sobie upewniając się czy wyłączyłem wszystkie światła w mieszkaniu. Gdy byłem już pewny, że o niczym nie zapomniałem wyjąłem klucz z kieszeni i zamknąłem mieszkanie. Po woli zacząłem schodzić po schodach prowadzących do drzwi wyjściowych z budynku. Zastanawiałem się kogo oprócz Fiorentino w restauracji spotkam. Gdy wyszedłem z budynku przed moimi oczami ukazało się najlepsze auto w dziejach ludzkości. Mój ukochany czarny Ford Mustang...

Skórzane fotele, przyciemnione szyby i Ten warkot silnika. Wrrrruummm... Wrrrummmm... - coś pięknego. Nadepnąłem ostro na gaz i Mustang ruszył "z kopyta". Po dwudziestu minutach byłem na miejscu. Zaparkowałem w bezpiecznym miejscu i wszedłem do restauracji...

Madryt, 21:00
Wszedłem do Restauracji El Bodegón. Była dwudziesta pierwsza, godzina o której ludzie wychodzili ze swych domu, aby przejść się po mieście, pozwiedzać lub tak jak ja usiąść i coś zjeść w jednej z wielu Madryckich restauracji. Rozglądałem się w poszukiwaniu stolika gdzie mógł siedzieć Prezes Fiorentino Perez. Nie widziałem go nigdzie, aż nagle podeszła do mnie niezwykłej urody kelnerka.

- Pan Cerber? - zapytała się.

- Tak. Ma pani do mnie jakąś sprawę? - zapytałem się jej zdziwiony skąd zna moje naziwsko

- Pan Fiorentino Perez kazał mi przekazać Panu, że czeka na górnym piętrze przy stoliku numer 29.

- Już tam idę - podziękowałem miłej kelnerce i ruszyłem po drewnianych schodach na wyższe piętro. Na najwyższym piętrze był tylko jeden stół. Nad nim wisiał żyrandol, który zapierał dech w piersiach.
[centre][/center]
Zobaczyłem, że przy stole czekali już wszyscy goście. Były tam takie osobistości jak: Fiorentino Perez, Jorge Valdano, Alfred Di Stefano oraz kapitan drużyny - Iker Casillas i wice-kapitan Sergio Ramos.

- Pawle czekaliśmy na Ciebie. Nie potrafiłeś nas znaleźć? - spytał Fiorentino.

- Były pewne "problemy".

- Ważne, że do Nas dotarłeś. Przedstawię Ci wszystkich. To dyrektor sportowy klubu Jorge Valdano.

- Witam nowego trenera.

- Ja również witam. - podałem rękę Jorge i przywitaliśmy się.

- To legenda klubu - kontynuował Perez - Alfred Di Stefano -

- A tam od razu legenda - uśmiechnął się Di Stefano.

- To zaszczyt Pana poznać... - powiedziałem z uznaniem.

- Dziękuję. Pana również.

- A tych tu dwóch Panów powinieneś znać. Iker oraz Sergio; twoi zawodnicy.

- Witajcie.

- Poszanowanie Panie Trenerze. - odpowiedział Sergio.

- Witam, Trenerze Cerber.

- Możecie mi mówić po imieniu. - uśmiechnąłem się do kapitanów.

- Jasne. - odpowiedzieli chórem

- Cieszymy się, że możemy z tobą pracować Pawle. - odezwał się Valdano

- Ja również niezmiernie się cieszę. - powiedziałem głosem pełnym szacunku i zasiadłem do wspólnej wieczerzy wraz z przedstawicielami Los Merengues. Po sycącym posiłku i dyskusji na temat kontraktu rozmowa przeszła na tematy transferowe.

- Zapewne wiesz, że dołożę wszelkich starań, aby nasz klub był w stanie zdobyć wreszcie jakieś trofeum - powiedział do mnie Fiorentino.

- Tak. Wiem o tym. Chodzi ci zapewne o to czy potrzebuję kogoś w moim klubie, żeby zespół grał tak jak chcę?

- Tak. O to właśnie mi chodzi.

- Myślę nad wzmocnieniem się na pozycjach lewego obrońcy oraz napastnika. Z dwoma napastnikami będzie nam bardzo, ale to bardzo ciężko przebrnąć przez cały sezon.

- Rozumiem. Masz już kogoś na oku?

- Nie, nie zastanawiałem się nad tym tak dokładnie. Może Jorge kogoś polecisz. W końcu jesteś znawcą rynku transferowego.

- Jasne, że tak - Jorge uśmiechnął się do mnie. - Jeśli chodzi o lewego obrońcę polecił bym Evrę z Manchesteru. Z napastnikiem mogą być problemy bo jest wielu dobrych, nadających się do gry w Realu, ale będę bardzo trudni do wyciągnięcia ze swych klubów.

- Jorge znasz nasze możliwości, na pewno uda nam się ich wyciągnąć. O kim mowa?

- Mówię tu o paru graczach. Między innymi o Didierze Drogbie, Fernando Llorente, Sergio Aguero, Alexandre Pato i Zlatanie Ibrahimoviczu.

- Cóż przyznam, że nie mało tego jest. Preferowałbym zakup dwóch napastników. Jednego silnego i rosłego; Ibra, Drogba oraz Llorente, a drugi miałby być szybki i zwinny na przykład Alexandre Pato lub Sergio Aguero.

- Uważam, że Ibra i Drogba oraz Pato to najlepsze warianty. Wszystko zależy od ceny, którą za nich będziemy musieli wyłożyć.

- Oczywiście.

- To co? Kończymy spotkanie?.

- No trochę się zasiedzieliśmy...

- Dobrze w takim razie, Pawle o piętnastej jutro bądź na konferencji. Na razie.

- Do widzenia.

- Żegnam.

-.-.-.-.-.-.-.-

Wróciłem do domu o 1 wieczorem. Nie mając kompletnie sił, szczęśliwy poszedłem spać do mojego skromnego łóżeczka. Musiałem być gotowy na jutrzejszą konferencję prasową...

Mój drogi Tymku, jedziesz na dwóch stronkach? I tu i na cF:). Ale opowiadanko świetne, na razie 9/10.

R10 napisał:

Myślę, że wątek do zamknięcia.

Dobrze myślisz...